அவள்,  "அப்படியா?" என்று கேட்ட அந்த ஒரு இமைப்பொழுதில், வீராவின் கண்களில் ஷாராவின் கண்களும் ஷாராவின் கண்களில் வீராவின் கண்களும் இருந்ததுஅந்த நெற்றி; அந்த சின்ன பொட்டு ; அந்த கண்கள் எல்லாம் சேர்த்து மொத்தமாய் வீராவின் கண்களை நிறைத்து இருந்தது.…

“என்ன! இப்ப உங்க எல்லாரு வீட்டுக்கும் வந்தா? ஒரு ஒரு வேளை சோறு போடமாட்டீங்களா!?” இப்படியான வார்த்தைகளை துண்டுச்சீட்டு வைத்துக்கொண்டு வாசிக்க முடியாது; சுவாசத்தில் கலந்திருந்து உணர்ச்சி தீவிரத்தால் விஜயகாந்த்திடம் இருந்து வெளிப்பட்ட வார்த்தைகள் அவை. “இந்த அரசியல் யுத்தத்தில் எல்லாவற்றையும்…

இன்றும் நினைவில் இருக்கிறது, அந்த மறக்க முடியாத தருணங்கள்.. அவசர அவசரமாக என்னை தயாராக்கி தண்ணீர் பாட்டில் திண்பண்டங்கள் என பைகளில் வைத்து எடுத்துக் கொண்டு என் அம்மா என்னை முதன்முதலில் அழைத்துக்கொண்டு சென்ற திரைப்படம் தர்மசக்கரம். நான் விவரம் அறிந்து…

மை அள்ளி முகமெல்லாம் போல் இருந்த பூமி, அந்த இரவின் இருட்டில் வானத்தோடு  ஒன்றாய் கலந்திருந்தது. அந்த இருட்டை கிழித்துக்கொண்டு கருமையான அந்த சாலையில் வெள்ளையாய் ஒரு நான்குச் சக்கர வாகனம் சாலையின் வெள்ளைக்கோடுகளுக்கு இடையே வெளிச்சத்தை பாய்ச்சி வேகமாக சென்றுகொண்டிருந்தது.…

காரணங்களை தேடிச்சொல்லும் பொழுதே சொல்லாத காரணங்கள் இருப்பதாக மனம் நம்ப தொடங்கும். வீரா அப்படி நம்பிய நாட்கள் ஏராளம், அவன் மனம் காலத்தில் பின்னோக்கிச்சென்று அப்படி ஒரு நாளில் உட்கார்ந்து கொண்டது. அந்த நாளில், அந்த கம்ப்யூட்டர் சென்டர்க்கு தாமதமாக சென்ற…

ஊரைப் பிடிக்காத வீராவிற்கு ஊரை விட்டு நகர பிடிக்கவில்லை. அவன் மனதின் கனமோ என்னவோ அந்த பேருந்தும் கூட வேகமாக நகர முடியாமல் ஊர்ந்தே சென்றது. அந்த நெரிசல் வீராவை அங்கேயே இருக்கச் சொன்னது போல் இருந்தது.