காரணங்களை தேடிச்சொல்லும் பொழுதே சொல்லாத காரணங்கள் இருப்பதாக மனம் நம்ப தொடங்கும். வீரா அப்படி நம்பிய நாட்கள் ஏராளம், அவன் மனம் காலத்தில் பின்னோக்கிச்சென்று அப்படி ஒரு நாளில் உட்கார்ந்து கொண்டது. அந்த நாளில், அந்த கம்ப்யூட்டர் சென்டர்க்கு தாமதமாக சென்ற…

ஊரைப் பிடிக்காத வீராவிற்கு ஊரை விட்டு நகர பிடிக்கவில்லை. அவன் மனதின் கனமோ என்னவோ அந்த பேருந்தும் கூட வேகமாக நகர முடியாமல் ஊர்ந்தே சென்றது. அந்த நெரிசல் வீராவை அங்கேயே இருக்கச் சொன்னது போல் இருந்தது.

பல வருடங்கள் கழித்து ஷாராவின் நெற்றியில் அதே அந்த சந்தனம்.இது போதாதா! அவள் பேசவும் வேண்டுமா! ஓடிக்கொண்டிருக்கும் நொடிகளை உட்காருங்கள் கொஞ்சம் என்றது வீராவின் மனம்.காலம் அநேகமான விஷயங்களை மாற்றியிருந்தது. இத்தனை வருடங்களில் ஷாரா சந்தனம் வைப்பதை நிறுத்திக்கொண்டிருந்திருக்கலாம் என்று வீரா…

அவளுடைய பிறந்தநாளுக்கு அவளை அழைத்து வாழ்த்துச்சொல்ல வேண்டும், அதை சொல்லும் பொழுது அவளிடம் வெளிப்படும் அதிர்வுகளை அவன் அந்த தொலைபேசிவழியாக உணரவேண்டும்; அவளுடைய குரலில் அந்த "Thank You sir" அவன் காதுகளை தொட வேண்டும். இதற்காகவே அவளை அழைத்துவாழ்த்துச் சொல்ல…

அவனுக்கு அவள் நிலா தான். எப்போதும், அவர்கள் இருவருக்கும் இடையில் அத்தனை பெரிய தூரம் இருக்கவே தான் செய்தது. வீராவிற்கு இது இப்படியே தொடர்ந்தாலும் போதும். ஆனால், அப்படியே தொடருமா? என்கிற சந்தேகமும் பயமும் அவனுள் எப்போதும் இருந்து கொண்டே இருந்தது.

கடவுளிடம் நாம் பேசிக்கொண்டே இருப்போம், அவர் நமக்கு நேரடியான பதில்களை தருவதில்லை. வீராவிடம் மீண்டும் பேச ஆரம்பித்த பின் எல்லா நேரங்களிலும் ஷாரா வீராவிற்கு பதில் அனுப்பியதில்லை, சில நேரங்களில் அவன் கேள்விகளுக்கு அவள் அளிக்கும் பதில்களும் கூட புதிர்களாவே இருந்திருக்கின்றது.…